In Memoriam plaatsten voor Broeder Harrie Hermans

Broeder Harrie, medeoprichter van de ” vrienden van de Fatimawijk” is plotseling, na een kort ziekbed van ons heen gegaan op Paaszondag 20 april ’14. Wij zullen hem altijd missen! Nooit meer zijn gulle lach, nooit meer zijn vriendelijkheid. Hij was de vriend van Fatima!

Overleden Harrie Hermans
Geplaatst op dinsdag, 06 mei 2014

Op Paasmorgen, 20 april 2014, kwam in Gennep het bericht binnen dat broeder Harrie Hermans in het AMZ van Maastricht, waar hij ruim vier weken geleden werd geopereerd, rond vijf uur was overleden. Harrie Hermans (broeder Venantius) werd geboren op 22 juni in Nederweert.

Hij was een man met, wat je noemt,  “gouden handjes” en dat heeft hij tijdens zijn werkzame missionarisleven vaak laten zien. Harrie begon op 9 september 1960 zijn broederopleiding bij de Congregatie van de H. Geest in Baarle Nassau. Op 8 september 1962 deed hij er zijn professie en legde op 21 oktober 1973 de eeuwige geloften af in Gemert.

Voordat hij zich aanmeldde bij de Congregatie, had Harrie al gedurende twee jaar een cursus “houtbewerking”  gevolgd op de LTS en daar kwamen die “gouden handjes” goed van pas. Hij werd een echte vakman en daar heeft hij als missionaris in Kameroen en in Ghana veel plezier van gehad.

In 1968 werd hij via de SNV (Stichting Nederlandse Vrijwilligers) als missionaris naar het bisdom Doumé gestuurd in Kameroen. Hij begon in Nguelemendouka waar hij samen  met de SNV-ers de beroemde sepalhuisjes bouwde voor de mensen, later huisjes voor de melaatsen in Koamb. Vervolgens ging hij als timmerman en bouwer naar de verschillende missies, werd verantwoordelijk voor de timmerwinkel op de grote missie van Doumé en werkte vervolgens in Essienbot, vanwaar hij in 1986 door ziekte gedwongen terugkeerde naar Nederland.

Zijn grote bouwwerken in Kameroen waren het college Jean-Paul II in Abong’Mbang, toen hij in de jaren 90 weer even terug was in Kameroen de fundering van de nieuwe kathedraal in Bertoua en een schooltje voor de Bakas (pygmeeënkinderen) in Bifolon (bij Essiengbot). Toen was Harrie de grote man van de timmerwerkplaats in Essiengbot en maakte de mooiste dingen voor de mensen die wilden bouwen: deuren en raamkozijnen, school- en kerkbanken, enz. Want een vakman dat was hij… En overal meehelpen om huisjes te bouwen, bij de mensen in de wijde omtrek en ook voor de ambtenaren, want die wisten hem ook te vinden.

Na zijn terugkeer in 1986 naar Nederland draaide hij een tijdje mee als lid van het Missionair Team in Eindhoven. Hij begon Engels te leren om samen met Jan van Schaik naar Ghana te kunnen gaan voor de bouw van een seminarie, want hij hield van grote projecten. Tijdens zijn werk in Ghana zag hij dat de werklui helemaal niet technisch gevormd waren en  hij kreeg  het idee om er een Technische School te gaan bouwen in Ejisu.  Toen hij later definitief terug was in Nederland heeft hij Ghana nog meerdere malen bezocht in gezelschap van zijn vriend Sjraar Wijen en zijn vrouw Lies.

In navolging van enkele ander broeders wilde Harrie heel graag priester worden. Het is er nooit van gekomen.  In Weert, waar hij de laatste periode van zijn leven heeft doorgebracht, is hij zich steeds meer op het pastorale vlak gaan bewegen. De lijst van zijn activiteiten op pastoraal en parochiaal vlak is imposant. Want de instelling van Harrie was nooit “nee”  zeggen en alles aanpakken wat er van hem werd gevraagd. Dat zag hij als zijn pastoraat: omgaan met mensen en op al hun vragen ingaan. Dat bracht hem wel eens in conflict met collega’s zowel in Afrika als in Nederland. Hij botste dan met pastores die wat professioneler met mensen omgingen en een zekere afstand wensten te bewaren ten opzichte van mensen die een beroep op hen deden. Zo was  Harrie niet, want hij voelde er zich gelukkig bij en deed alles wat er gevraagd werd en waarvan hij dacht dat hij het aankon. Om een idee te geven van zijn werkzaamheden: koster in de Fatima-Parochie, ziekenbezoek, communie rondbrengen, het parochiesecretariaat, secretaris van het zangkoor, acoliet, lector,  uitvaarten, kerstvieringen, familiebezoek, het Maria-uur in de Fatimaparochie, de derde Orde in Nederweert,  enz… Eigenlijk teveel  voor één persoon zou je zeggen, maar hij deed het allemaal. Dat waren zijn pastorale ”gouden handjes”.
Toen de paters van Weert in 2011 naar Gennep verhuisden ging Harrie niet mee. Hij wilde zijn werk, waar hij zo van hield, niet opgeven. Hij voelde zich nog veel te jong om in Gennep achter de geraniums te gaan zitten en in zo’n grote communiteit te gaan wonen. Zijn hart lag in Weert en omstreken waar hij zo veel mensen kende, waar ook zijn familie woonde en zijn vele vrienden. Daar hebben wij ook zijn gouden professiefeest mee mogen vieren en kunnen zien hoe hij door de mensen werd gewaardeerd.

Een paar weken geleden kreeg hij serieuze gezondheidsklachten en werd in het ziekenhuis in Maastricht opgenomen. Hij werd geopereerd, waarna er ernstige complicaties optraden waaraan hij, na de ziekenzalving ontvangen te hebben, uiteindelijk op 20 april vroeg in de ochtend is overleden.
Wij verliezen in Harrie een geliefd familielid en een broeder met gouden handjes, heel bekwaam op velerlei gebied, een collega en voor velen een goede vriend. Dat hij nu moge rusten in Vrede bij de Heer, die gezegd heeft: Ik ben de Verrijzenis en het Leven.
We nemen afscheid van Harrie in Weert in de Jozefkerk in Keent, St. Josephkerkplein 1 op  vrijdag 25 april om 10.30 uur, waarna hij wordt begraven op ons kloosterkerkhof in Gemert, te bereiken via de hoofdingang van het kasteel, Ridderplein 17, via de H. Geestlaan.